Astronomia (z greckich słów: ἄστρονástron ‘gwiazda’ i νόμοςnómos ‘prawo’ lub ‘kultura’ [3]) to termin, oznaczający dosłownie „prawa gwiazd” lub „kulturę z gwiazd”, w zależności od tłumaczenia. Określenia „astronomia” i „astrofizyka” (z gr. φύσις 'przyroda') mogą być używane w Anioł nie schodzi z parapetu Jestem częścią układu, jedną z gwiazd w galaktyce a wciąż szepczą /3x Skurwysyny zamknąć pyski, kto dał wam wszystkim prawo? (a? kto? yo) Jestem częścią układu, jedną z gwiazd w galaktyce A wciąż szepczą o tym, że mój blask na ulice padł za wcześnie, za późno, nareszcie, na próżno Jego rozmiar jest tak ogromny, że nam, ludziom, trudno to sobie wyobrazić. Z astronomicznego punktu widzenia galaktyki te są wynikiem gromad gwiazd, planet, mgławic, a nawet ciemnej materii . Największe galaktyki we wszechświecie to przede wszystkim galaktyka Annuli, oddalona o 55 milionów lat świetlnych w gwiazdozbiorze Liska. Kolejna z gwiazd należących do konstelacji Andromedy. To żółty olbrzym znajdujący się w odległości 155 lat świetlnych od naszej planety. Jego pozorna wielkość wynosi 4.4. Jedną z głównych cech jest to, że gwiazda krąży w Drodze Mlecznej po orbicie eliptycznej. Mgławice to duże chmury występujące w przestrzeni międzygwiezdnej, utworzone głównie z kosmicznego pyłu i gazów, takich jak hel i wodór. Niektóre mgławice powstają w wyniku eksplozji masywnych gwiazd, które znajdują się w końcowym cyklu swojego życia. Galaktyka (z gr. γάλα, gála – mleko) – duży, grawitacyjnie związany układ gwiazd, pyłu i gazu międzygwiazdowego oraz niewidocznej ciemnej materii. Typowa galaktyka zawiera od 10 7 do 10 12 gwiazd orbitujących wokół wspólnego środka masy . . Astronomia Ciekawostki o Drodze Mlecznej Nasz galaktyczny dom Galaktyka to połączony grawitacyjnie układ gwiazd, pyłu, gazu oraz ciemnej materii. Szacuje się, że we Wszechświecie jest ich prawie 3,9 biliona. Jedna z nich - Droga Mleczna jest naszym domem, to tu około 4,57 miliarda lat temu powstało Słońce a wokół którego uformowała się nasza planeta. Droga Mleczna powstała w wyniku połączenia kilku zagęszczeń materii uformowanych niedługo po Wielkim Wybuchu. Wraz z biegiem czasu łączyła się i pochłaniała inne galaktyki zwiększając swój rozmiar. Szacuje się, że niemal połowa materii znajdującej się w Drodze Mlecznej pochodzi z odległych galaktyk. Proces pochłaniania kolejnych trwa nieustannie a za około 3,75 miliarda lat Droga Mleczna zderzy się z jedną z większych galaktyk naszego kosmicznego sąsiedztwa - M31 Andromeda. 1Jest prawie tak stara jak nasz Wszechświat. Jej wiek szacowany jest na 13,6 ± 0,8 mld lat więc może być tylko 100 milionów lat młodsza niż Wszechświat. 2Dopiero w 1610 roku Galileusz dzięki obserwacji Drogi Mlecznej odkrył, że zbudowana jest ona z gwiazd. Wcześniej uważano że może być częścią ziemskiej atmosfery lub niedoświetlonymi gwiazdami (uważano, że gwiazdy świecą światłem odbitym od Słońca), które znalazły się w cieniu Ziemi. 3Aż do 1920 roku większość astronomów uważała, że Droga Mleczna zawiera wszystkie gwiazdy znajdujące się we Wszechświecie. Dopiero obserwacje przeprowadzone przez Edwina Hubble’a uświadomiły ludzkości, że jest ona jedynie jedną z wielu galaktyk. 4Jej średnica wynosi od 100 do 120 tysięcy lat świetlnych. Jest więc stosunkowo dużą galaktyką, choć niektóre kosmiczne olbrzymy mogą ją przyćmić rozmiarami. IC 1101 jest większa od Drogi Mlecznej około 20 razy, ma średnicę 2 milionów lat świetlnych. 5Jest położona w Grupie Lokalnej Galaktyk. Jest to obszar rozciągający się na 10 milionów lat świetlnych i położony w supergromadzie Laniakea. Nie znamy jej dokładnego umiejscowienia we Wszechświecie gdyż do naszych oczu dociera wyłącznie obraz Widzialnego Wszechświata, który jest jedynie jego fragmentem, z którego jesteśmy w stanie odebrać dochodzące do nas promieniowanie elektromagnetyczne. 6Według najnowszych badań w Drodze Mlecznej może się znajdować nawet 400 miliardów gwiazd. Pierwotnie szacowano liczbę gwiazd na około 100 milionów jednak najnowsze pomiary sugerują, że ta liczba może być nawet czterokrotnie większa. 7Jej średnica wynosi od 100 do 120 tysięcy lat świetlnych. Jest więc stosunkowo dużą galaktyką, choć niektóre kosmiczne olbrzymy mogą ją przyćmić rozmiarami. IC 1101 jest większa od Drogi Mlecznej około 20 razy, ma średnicę 2 milionów lat świetlnych. 8Dysk ciemniej materii otaczający Drogę Mleczną ma średnicą około 2 milionów lat świetlnych. Wchodzi on w interakcję z materią widzialną jedynie grawitacyjnie i pozostaje niewidoczny i niewykrywalny w żaden inny sposób. Szacuje się, że 90% masy Drogi Mlecznej stanowi ciemna materia. 9Nasz galaktyka otoczona jest sferycznym halo, które rozciąga się aż 200 tysięcy lat świetlnych od jej centrum. Halo składa się ze starych gwiazd i gromad kulistych a 90% zawartej w niej materii położone jest w promieniu 100 tysięcy lat świetlnych od centrum Drogi Mlecznej. 10Poza gwiezdnym halo naszą galaktykę otacza również halo zbudowane z gorącego gazu, które jest dużo bardziej rozległe niż halo gwiazdowe. Jego temperatura wynosi od 1 miliona do 2,5 miliona stopni Celsjusza a rozciąga się na setki tysięcy lat świetlnych od centrum galaktyki w pobliże sąsiadujących galaktyk satelitarnych - Małego Obłoku Magellana i Wielkiego Obłoku Magellana a jego masa jest prawie równa masie samej Drogi Mlecznej. włoski astronom, geodeta i matematyk. W latach 1648-1669 był astronomem w obserwatorium w Panzano. Na Uniwersytecie Bolońskim był profesorem astronomii. Po przeniesieniu się do Francji, założył obserwatorium paryskie, a w roku 1671 został jego dyrektorem. Cassini zajmował się obserwacją i badaniami Układu Słonecznego. Między innymi odkrył cztery księżyce Saturna (Reę, Tetydę, Japeta i Dione). Badał pierścienie Saturna i zaobserwował szereg pustych przerw, największa od jego nazwiska została nazwana przerwą Cassiniego. W roku 1672 wyznaczył dokładnie odległość między Ziemią a Marsem, co pozwoliło po raz pierwszy określić prawdziwe rozmiary Układu Słonecznego. Wprowadził krzywą owal Cassiniego oraz zdefiniował prawa Cassiniego. Pod koniec życia stracił wzrok. Na jego cześć jedną z planetoid nazwano (24101) Cassini, a jego nazwisko występuje też w nazwie misji Cassini-Huygens. Odkrycie dotyczące położenie Ziemi w galaktyce aw kosmosie została opracowana dzięki około 400-letnim badaniom prowadzonym za pomocą teleskopu i została zasadniczo udoskonalona w ostatnim stuleciu. W przeszłości uważano, że Ziemia było to ognisko wszechświata, o którym wierzono, że tworzą wyłącznie gwiazdy dostrzegalne gołym okiem i zarys precyzyjnych gwiazd. Następnie, od dopuszczenia heliocentryzmu w XVII wieku, różne badania astronomów ujawniły, że Słońce zostało znalezione w rozległym galaxia z przedstawieniem dysku i innych gwiazd. Z drugiej strony, w XX wieku obserwacje galaktyk spiralnych Edwina Hubble'a odkryły, że Droga Mleczna była jedną z miliardów w rozległym kosmosie, skupionych w chmury Cumulus i super cumulus. Następnie, pod koniec XX wieku, zwykła organizacja obserwowalnego wszechświata stawała się coraz wyraźniejsza, a wiele supergromad tworzyło rozległą sieć włókien i supergromady, włókna i puste przestrzenie są największymi analogicznymi kompozycjami we Wszechświecie, którym możemy się przyjrzeć. wszystkie jego części mają przeciętnie tę samą spójność, strukturę i kompozycję. Ponieważ uważa się, że kosmos nie ma centrum ani granic, nie ma konkretnego punktu obserwacyjnego, za pomocą którego można by określić położenie Ziemi w galaktyce. Może to być związane z miejscem Ziemia w odniesieniu do zdeterminowanej strukturyzacji, która istnieje w wielu skalach. Wyrażono wiele założeń na temat naszego kosmosu, takich jak jego możliwa wieczna szerokość lub możliwe nabycie w a multiwersumJednak ostateczny dowód tych teorii nie został jeszcze uzyskany. Wskaźnik1 Położenie Ziemi w Nasza galaktyka to mgławica Żyjemy w jednym z ramion2 Wnioski dotyczące położenia Ziemi w Galaktyce Położenie Ziemi w galaktyce Aby określić lokalizację ziemia w galaxia Należy zauważyć, że znajduje się to w supergromadzie Laniakea, skupisku kilku supergromad galaktyk odpowiednio przylegających do siebie. Jednym z nich byłby przypadek supergromady w Pannie, w której się znajdujemy. Również w ramach tego super cumulus mniejsza grupa wspomnianych galaktyk może być nierówną Grupą Lokalną, w której znajduje się również nasza galaktyka. W związku z powyższym Droga Mleczna, Andromeda, Galaktyka Trójkąta i inne satelity są częścią Grupy Lokalnej. Droga Mleczna jest dużą galaktyką spiralną, a Ziemia znajduje się w jednym z ramion helisy Drogi Mlecznej, oznaczonym ramieniem Oriona. Nasza galaktyka to mgławica spiralna Próba zlokalizowania naszej lokalizacji wśród XNUMX milionów gwiazd, gdy nie jesteśmy w stanie podróżować poza naszą własną gwiazdą, jest jak próba naszkicowania mapy dżungli wraz z jedną z jej gwiazd. drzewa. Mniej więcej mielibyśmy bliskie wyobrażenie o jego reprezentacji. Kiedy patrzymy w niebo, dostrzegamy nienormalny pas, który rozwija się na firmamencie. ten gwiazdek spotykają się wystarczająco i równo wzdłuż linii, oceniając obszar na osi, gdzie spotkanie jest ogromne. Te badania pokazują, że nasza Droga Mleczna jest płaskim dyskiem zawierającym wiele gwiazd, z nami leżącymi gdzieś w pobliżu płaszczyzny krawędzi. Żyjemy w jednym z ramion Umieszczenie Słońce, a zatem Układu Słonecznego w naszej galaktyce można poznać, obliczając drogę, po której przebywamy, od gwiazd, które postrzegamy. Pod koniec XVIII wieku próbował to zrobić naukowiec William Herschel, dochodząc do wniosku, że nasza planeta znajduje się w jądrze obłoku z sylwetką dysku złożoną z gwiazd. Herschel nie był jednak świadomy, że reprezentacja małych cząstek pyłu astralnego sprawia, że ​​światło tych gwiazd, które znajdują się dalej od centrum Droga Mleczna był czarniejszy. Wydawało się, że jesteśmy w centrum chmury, ponieważ mogliśmy patrzeć poza nią we wszystkich kierunkach. Również śmiałość tych rozszerzeń nie jest łatwym zadaniem. Badając obiekt, gdy Ziemia znajduje się w dwóch przeciwległych miejscach jego orbity w pobliżu Słońca, można obliczyć zmianę domniemanego miejsca tego obiektu w królestwie niebieskim, w równowadze z tłem najodleglejszych esencji. Ta technika nazywana jest paralaksą i pozwala nam bardzo dokładnie ustalić wydłużenia poprzez manipulację trygonometrią. W związku z powyższym, kiedy astronom Shapley wymacał drogę do wielkich grup gwiazd wymienionych w gromadach kulistych. Odkrył, że są one sferycznie utowarowione w promieniu około XNUMX lat świetlnych, wyśrodkowane gdzieś w gwiazdozbiorze Strzelca. W związku z tym Shapley doszedł do wniosku, że początek gromady kulistej jest osią naszej galaktyki. Tak więc Układ Słoneczny musi znajdować się w miejscu między Perseuszem a Strzelcem, co powoduje wiele dyskusji między tym, czy jesteśmy w autonomicznym ramieniu, czy też wspomniany koniec jest „mostem” między tym pierwszym. W ostatnich latach naukowcy wyróżnili znany nam obecnie obraz położenia Ziemi w galaxia, wykorzystując różne techniki astralnej nauki radiowej, wizualnej, podczerwonej, a nawet rentgenowskiej, aby wypełnić dane: położenie ramion spiralnych, obłoki oparów i pyłu, nagromadzenie pierwiastków i tak dalej. Wnioski dotyczące położenia Ziemi w Galaktyce Nasza planeta znajduje się w kosmosie, konkretnie w supergromadzie galaktyki Panna. Aby być bardziej szczegółowym, supergromada to grupa galaktyk, które łączą się w wyniku działania grawitacji. Również w tej supergromadzie znajdujemy się w mniejszej akumulacji galaktyk, wyznaczonej jako Grupa Lokalna. W tym duchu Ziemia to dokładnie w Drodze Mlecznej, druga co do wielkości galaktyka w Grupie Lokalnej. W ten sposób nasza mgławica jest wielką galaktyką spiralną. Z drugiej strony Ziemia znajduje się w jednym z ramion spiralnych Drogi Mlecznej (cytowane ramię Oriona), które znajduje się w odległości około 2/3 ułamka drogi od osi galaktyki. Więc stajemy się częścią Układu Słonecznego. Grupa dziewięciu gwiazd, a także nadmierne komety i asteroidy, które krążą wokół Słońca. Podobnie należy zauważyć, że Ziemia jest trzecią planetą od położenia Słońca w Układzie Słonecznym. Wokół powyższego Ziemia znajduje się w tym samym Układzie Słonecznym, co we wspomnianym "Ramię Oriona”, element, który jest częścią naszej mgławicy, Drogi Mlecznej, znajdujemy się około 25,000 XNUMX lat świetlnych od centrum astralnego. Z tego powodu nasz planeta jest to małe, spójne ciało zagubione w przestrzeni kosmosu. Jej różne pomiary, takie jak wymiar, masa, prąd, są niegodne w porównaniu z wielkimi amplitudami Wszechświata, innymi słowy nie zajmuje ulubionej części ani nie jest jedyną znaną do tej pory gwiazdą. Na koniec należy zauważyć, że lokalizacja ziemia w galaktyce jest to fakt, który jest również związany z Układem Słonecznym i nie składa się on zasadniczo z naszej planety, ponieważ obraca się ona razem z siedmioma innymi gwiazdami, w pobliżu gwiazdy o nazwie Słońce. Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj. Jeszcze jedno... czy nasz uklad sloneczny mozna zaliczyc do jakiejs lokalnej gromady gwiazd tworzacej gesciejsze skupisko w odniesieniu do szerszej okolicy?Ciężka sprawa Z mojego krótkiego riserczu wynika, że oczywiście do żadnej skupionej gromady nie należymy. W naszym otoczeniu (do nieco ponad 16 lat świetlnych) naliczyć można do 50 gwiazd. Lista dostępna tutaj. W pierwszym załączniku mapka przedstawiająca rozkład 32 najbliższych systemów gwiezdnych w promieniu 14 lat troszkę dalej dowiadujemy się, że nasz układ leży blisko wewnętrznej obręczy w formacji nazywanej Lokalnym Bąblem, czyli obszarem o małej gęstości (1/10 w porównaniu do średniej gęstości ośrodka międzygwiazdowego w Drodze Mlecznej) wynoszącej około 0,05 atomu na cm sześcienny. Rozpościera się on na 300 lat świetlnych i powstał około 2-4 mln lat temu, przy okazji wybuchu supernowej. Przypuszczalną pozostałością po tej supernowej jest dzisiaj pulsar o nazwie Geminga (położony w gwiazdozbiorze Bliźniąt, w odległości około 815 lat świetlnych od nas). Podgląd na tę formację w drugim załączniku - obrazek górny to kompozycja przedstawiająca Lokalny Bąbel (kolor biały), sąsiednie obłoki molekularne (różowy kolor) oraz pewne sekcje sąsiedniego Bąbla Loop I (trzeci kolor); na dolnym obrazku widać sam Lokalny Bąbel (z zaznaczonym Słońcem) oraz Loop I Bąbel, gdzie zawarty jest Antares. Formacja ta oddalona jest od naszego Słońca o około 500 lat kilkudziesięciu tysięcy lat poruszamy się w bardziej gęstym ośrodku - obłoku (gęstość około 0,1 atomu na cm sześcienny), który znajduje się na granicy Lokalnego Bąbla i pobliskiego bąbla. Jest to Lokalny Obłok Międzygwiazdowy (Local Fluff), który jest częścią Lokalnego Bąbla i w którym obecnie jesteśmy zanurzeni. Wg angielskiej wikipedii obecnie nasz Układ Słoneczny właśnie w nim się porusza - weszliśmy około 44-150 tysięcy lat temu i pozostaniemy w nim jeszcze 10-20 tysięcy lat. Formacja ta powstała w momencie zderzenia się Lokalnego Bąbla oraz Loop I Bąbla. Do gwiazd 'zanurzonych' w tym obłoku zaliczamy jeszcze Alfę Centauri, Formalhauta, Altaira czy na naszą planetę Lokalnego Obłoku Międzygwiazdowego ograniczany jest przez wiatr słoneczny i pole magnetyczne Słońca. Badania nad interakcją tego obłoku z naszym Układem Słonecznym bada amerykańska sonda wyróżnialną formacją, w której się znajdujemy, to Ramię Oriona (bądź Ramię Lokalne). Jak widać na czwartym załączniku jesteśmy 'zakleszczeni' pomiędzy Ramieniem Strzelca i Perseusza Na załączniku trzecim jest też podgląd na Ramię Oriona z uwypukleniem najważniejszych gwiazd. Dodatkowo można wspomnieć o Pasie Goulda, do którego prawdopodobnie należy także nasze Słońce (nie wiem prawdę mówiąc jak to się odnosi do Ramienia Oriona). Do centrum tego Pasa mamy jakieś 325 lat świetlnych. Wg najnowszej teorii Pas Goulda powstał około 30 mln lat temu w wyniku kolizji bąbla ciemnej materii z chmurą molekularną w naszym regionie. Formacja ta rozciągać ma się na 3000 lat świetlnych i nachylona jest pod kątem 16-20 stopni do płaszczyzny Drogi Mlecznej. Wszechswiat i gwiazdy Od niepamiętnych czasów ludzie obserwowali gwieździste niebo. Gwiazdy kojarzą się bowiem z czymś odległym i nieosiągalnym, a zarazem pięknym. Są niczym widoczny symbol marzeń. Rzadko jednak ci co podziwiają nocny firmament zdają sobie sprawę, że gwiazdy, które widzimy są jedynie niewielką częścią otaczającego nas wszechświata. Powstanie wszechświata-Wielki Wybuch Główną teorią powstania wszechświata jest teoria Wielkiego Wybuchu. Większość astronomów utrzymuje, że w odległej przeszłości cała materia Wszechświata była skupiona w jednym punkcie. Jednak ok. 15 miliardów lat temu doszło do wielkiego wybuchu, w wyniku którego materia zaczęła się rozprzestrzeniać we wszystkich kierunkach. Z materii tej stopniowo uformowały się gromady galaktyk, galaktyki, gwiazdy i inne ciała niebieskie. Proces ewolucji Wszechświata trwa nadal, w ramionach galaktyk spiralnych występują jeszcze obłoki pyłów i gazów, zawierających dostateczną ilość materii na jeszcze wiele gwiazd. Gwiazdy - pojęcie, rozmiary Jak wszyscy wiedzą gwiazda jest to ciało niebieskie świecące własnym światłem. A tak właściwie to skąd to światło się bierze? Gwiazdy świecą ponieważ płoną. Wewnątrz nich atomy wodoru łączą się tworząc hel. Ta reakcja jądrowa wytwarza tyle energii, że temperatura wewnątrz gwiazdy wynosi niekiedy miliony stopni, co sprawia, że powierzchnia jasno się żarzy. Będzie się ona tak żarzyć, emitować światło, ciepło, fale radiowe i inne rodzaje promieniotwórczości, dopóki nie zostanie zużyty cały wodór. Gwiazdy, są tak odległe, że wyglądają jak punkciki światła nawet przez najbardziej silny teleskop. W rzeczywistości jednak większość gwiazd posiada rozmiary zbliżone do rozmiarów słońca (tzn. średnicę 1,4 mln km) Istnieją również dużo większe gwiazdy, ich średnica dochodzi do 3000 mln km (dla porównania -gdyby zmienić takiego olbrzyma w piłkę futbolową, to słońce przy takowej piłce miałoby rozmiary ziarnka soli) Ale i karły się zdarzają, są mniejsze od Ziemi, albo zupełnie malutkie np. gwiazdy neutronowe mają tylko 15 km średnicy, a mimo to mogą zawierać tyle masy co słońce, są tak gęste, że łyżeczka od herbaty ich masy może ważyć kilka ton. Gwiazda- narodziny, życie, śmierć Gwiazda powstaje w wyniku przejścia fali ciśnienia poprzez olbrzymią chmurę międzygwiazdowego gazu. Fale te wywołuje ruch obrotowy galaktyki lub wybuchy dalekich supernowych. Fala spręża gaz w obłok, w którym w skutek grawitacji molekuły zaczynają się łączyć, wciągając ze swojego otoczenia coraz więcej materii i tworząc wirujące kule gazu. W rdzeniach tych kul atomy są tak bardzo ścieśnione, że dochodzi do zderzeń ich mikroskopijnych jąder, wskutek czego następuje łańcuch reakcji nuklearnych. Wyzwolona przez nie energia staje się pierwszym światłem emitowanym przez nową gwiazdę. Podobnie jak nasze słońce, każda gwiazda jest płonącą kulą gazową składającą się z wodoru i helu. Działanie potężnych sił grawitacji sprawia, że w jej jądrze atomy wodoru łączą się ze sobą w procesie syntezy termojądrowej, tworząc hel i wytwarzając przy tym ogromne ilości energii. Wodór zużywany jest przez miliardy lat, do momentu, kiedy gwiazda traci stabilność, puchnie do rozmiarów "czerwonego olbrzyma", po czym kurczy się w wypaloną gwiazdkę-"białego karła". Galaktyki We wszechświecie istnieją niezliczone układy gwiazd zwane galaktykami. Nasze słońce jest jedną z 200 mld gwiazd w naszej galaktyce, galaktyce Drogi Mlecznej. Największe galaktyki powstały prawdopodobnie w ciągu miliarda lat od wspomnianego wcześniej Wielkiego Wybuchu. Mniejsze galaktyki powstają nadal. Jedna z koncepcji zakłada, że galaktyki powstały jako pasma gazu w okresie młodości wszechświata i skupiły się one w miliardy maleńkich plamek. Każda stała się gwiazdą, a ich siła ciężkości skupiła je w galaktyki. Nasza galaktyka-Droga Mleczna, składająca się z ok. 100 mld gwiazd, które obracają się dokoła punktu centralnego z różnymi prędkościami. Droga mleczna ma formę dysku. Słońce, wraz ze swymi planetami jest umieszczone nieco bliżej brzegu niż środka owego dysku. Astrofizycy, którzy badają energię i materię gwiazd, sądzą , że Droga Mleczna powstała przed od 7 do 10 mld lat temu i że słońce jest gwiazdą w średnim wieku, jako że utworzone zostało przed 5 mld lat. Komety-osobliwe ciała niebieskie Osobliwą grupą ciał niebieskich w Układzie słonecznym są komety. Świecące jasnym blaskiem na wieczornym nieboskłonie wzbudzały przez tysiąclecia zabobonny lęk, postrzegane jako zwiastuny nieszczęścia i kataklizmu. Obecnie komety definiuje się jako niewielkie ciała niebieskie w Układzie Słonecznym o masach rzędu 1011 do 1017 kg (dla porównania masa Ziemi wynosi ok. 6x1024 kg) Meteoroidy, meteory, meteoryty Spadające kamienie, którym towarzyszyły świetliste łuny, intrygowały ludzi od niepamiętnych czasów. Często kojarzono ich pojawienie się na nieboskłonie z rozmaitymi wydarzeniami i na tej podstawie przypisywano im później zło wróżebne znaczenie. Meteoryty to fragmenty meteroidów, którym udało się dolecieć na powierzchnię Ziemi. Z kilkuset ton jakie co roku bombardują skorupę ziemską tylko niewielki ułamek stanowią typowe meteoryty w postaci większych lub mniejszych brył i okruchów skalnych. Pozostała część tej masy osiada na Ziemi jako pył kosmiczny, który jest w normalnych warunkach niedostrzegalny na powierzchni Ziemi z powodu zbyt dużej ilości osadów pochodzenia ziemskiego. Jedynie na obszarach okołobiegunowych można go zauważyć w postaci niewielkiego nalotu na śniegu. Wybuchy supernowych To we współczesnej astronomii jedno z najbardziej zajmujących zjawisk. Skala zniszczenia, jakie powodują, jest tak niewyobrażalnie wielka, a powstające w ich efekcie mgławice tak interesujące, że supernowe fascynują dziś nie tylko naukowców, ale i każdego kto choć raz o nich usłyszał, bądź miał okazję takową zobaczyć. Wybuch supernowej jest końcowym stadium życia masywnej gwiazdy, która w ostatnim przedśmiertelnym zrywie wyrzuca w przestrzeń kosmiczną gaz stanowiący jej zewnętrzne powłoki. Jej rdzeń kurczy się do małej, ale bardzo ciężkiej gwiazdy neutronowej. W trakcie eksplozji gwiazda może zwiększyć swoją jasność miliony , a nawet miliardy razy, tak , że czasem blaskiem przewyższa jasność galaktyki w której się znajduje. Wydaje się, że na przestrzeni wieków obserwowano zaledwie kilka wybuchów supernowych. Jeżeli chodzi o te najwcześniejsze, to nieocenionym źródłem informacji są kroniki chińskie, zawierające dokładne opisy nieba już od 200r. Wcześniejsze materiały zostały zniszczone w przeprowadzonym przez pierwszego cesarza Chin "Paleniu Książek" w roku 213 Pierwsza z gwiazd "co do której niema wątpliwości", że była supernową, rozbłysła w 185r W gwiazdozbiorze Centaura na południowym niebie. Była prawdopodobnie najjaśniejszym po Księżycu obiektem na nocnym niebie, a widziano ją mniej więcej 20 miesięcy. Gwiazdozbiory Spoglądając na wieczorne niebo, można dostrzec na nim gołym okiem około 6 000 migoczących gwiazd. Jedne świecą silniejszym światłem, inne słabszym, ale wszystkie jednakowo fascynują człowieka. Uczeni z Aleksandrii jako pierwsi podzielili całą dostępną dla nich obserwacji północną półkulę nieba na gwiazdozbiory. Obecnie przyjęto, że jest ich 88. Gwiazdozbiór, to obszar nieba o umownie przyjętych granicach. Na koniec naszej pracy stwierdzamy, iż wszechświat choć w części odkryty stanowi nadal wielką tajemnicę, po prostu takie źródło pytań bez odpowiedzi. Teoria Supernowa-gwiazda zmienna, wybuchowa, której eksplozja może spowodować wzrost jasności do wielkości 10 000 000 większy niż jasność słońca. Wybuch supernowej-ostatnie stadium życia masywnej gwiazdy. W trakcie wybuchu gwiazda zwiększa swoją jasność od miliona do miliarda razy. Czerwony olbrzym-gwiazda o stosunkowo niskiej temperaturze i bardzo dużym promieniu (dochodzącym do 100 promieni Słońca), jej masa jest zwykle większa niż 1,5 masy Słońca i nie przekracza jego 15 mas. Biały karzeł-gwiazda o wysokiej temperaturze, rozmiarami przypominająca Ziemię. W jej wnętrzu nie zachodzą już reakcje jądrowe, a świecenie odbywa się kosztem zgromadzonej wcześniej energii termicznej. Gwiazda neutronowa-pozostałść (bardzo małych rozmiarów) po jądrze gwiazdy (promień rzędu 10-15 km). Zbudowana ze skompresowanej w olbrzymim stopniu materii. Czarna dziura-obiekt, w którym materia skompresowana jest do zerowej objętości, tworząc tzw. osobliwość; otoczona jest horyzontem zdarzeń (tj. powierzchnią, spod której nie ma ucieczki). Czarne dziury mogą powstawać w wyniku supernowych. Galaktyka- skupisko gwiazd i materii międzygwiazdowej, w której znajduje się Układ Słoneczny i Droga Mleczna. W odróżnieniu od pozostałych galaktyk jej nazwę zapisuje się dużą literą, jako nazwę własną. Układ Słoneczny-złożony ze Słońca i obiegających go dziewięciu planet wraz z ich księżycami, oraz planetoid, komet, meteorów, gazu i pyły rozrzuconego w przestrzeni międzyplanetarnej. Planetoida-bryła materii o średnicy nie większej niż kilkaset km, poruszająca się po orbicie. Planetoidy w Układzie Słonecznym krążą głównie w przestrzeni między Marsem, a Jowiszem. Orbita-droga, po której jedno ciało niebieskie porusza się względem drugiego na zasadzie wzajemnego przyciągania się. Gwiazda-ciało niebieskie o kształcie kuli gazowej, która dzięki zachodzącej w jej wnętrzu reakcji termojądrowej produkuje i wysyła duże ilości energii promienistej. Słońce-centralna gwiazda Układu Słonecznego, główne źródło energii docierającej do Ziemi i innych planet Układu. Planeta-ciało niebieskie o średnicy ponad km, obiegające gwiazdę po eliptycznej orbicie, nie posiadające własnych źródeł energii promienistej, widoczne dzięki odbiciu światła wysyłanego przez gwiazdę. W Układzie Słonecznym stwierdzono intensywnie dziewięciu planet, są to Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun, Pluton. Kometa-ciało niebieskie poruszające się po mocno wydłużonej orbicie. W chwili zbliżania się do Słońca tworzy charakterystyczną, gazową otoczkę i długi, świecący warkocz. Droga mleczna-pas gwiezdny ciągnący się wzdłuż równika galaktyki; największe skupisko gwiazd w Galaktyce. Niektóre z najbliższych Ziemi gwiazd: Proxima Centauri- ok. 4,24 lat świetlnych G. Centaura Alfa Centauri- ok.. 4,34 lat świetlnych G. Centaura Gwiazda Barnarda- ok. 6 lat świetlnych G. Wężownik Wolf 359- ok. 8,1 lat świetlnych G. Lew Syriusz- ok. 8,6 lat świetlnych G. Wielki Pies Procjon- ok. 10 lat świetlnych G. Mały Pies Altair- ok. 16,1 lat świetlnych G. Orzeł

jestem częścią układu jedną z gwiazd w galaktyce